Binnen enkele dagen, 2 x flink schrikken!
De 1e keer was afgelopen week toen we en een bezoek brachten aan de stad Heerlen om daar even wat frietjes te eten en wat boodschappen te doen. Op de terugweg stond er iets verderop een auto geparkeerd in een inham. Deze auto knipperde weliswaar met het knipperlicht maar maakte geen aanstalten de weg op te draaien. Dat kon ook niet want het was vrij druk en wij naderden deze auto dus ook.
Echter toen we in feite net naast de geparkeerde auto waren, draaide de auto opeens wel de weg op. En als Sander niet een geweldige zwaai naar links had gemaakt, er was gelukkig geen tegemoetkomend verkeer, dan was het fout afgelopen. Geen idee hoe die man dit had, hij heeft ons waarschijnlijk niet gezien, hoewel onze bus toch niet zo snel te missen is.
We waren echter goed geschrokken, zo snel kan het fout gaan en zit er een auto in de zijkant van je bus. Natuurlijk waren we wat later ook opgelucht, immers het gaat gelukkig heel vaak ook net goed zoals nu ook weer.
Nog harder schrokken we echter op de terugweg van een leuk dagje in de Ardennen.
We hadden een mooie rondrit gemaakt en de hondjes hadden zelfs even in de sneeuw gespeeld op de top van de Hoge Venen.
Vlak voordat we in de namiddag terugreden naar onze camping, besloten we de honden nog even te laten plassen. Na deze plasstop zouden we verder rijden over de snelweg om zo snel mogelijk weer bij de camping te zijn. Voor vandaag hadden we genoeg gezien.
We vonden al snel een bosweggetje langs de drukke weg en reden daar een klein stukje in en lieten de honden plassen en ze mochten zelfs even dollen. Bente sprong vanzelf weer in de bus, maar Florina had niet zo’n haast, die lag lekker in de bladeren wat op een tak te kauwen. We spoorden Florina aan om in de bus te springen en gingen direct weer rijden.
Sander draaide ca 10 minuten later de snelweg op en ik was wat aan het doezelen, moe van de vrij lange dag. Nog 20 minuten later, werp ik een blik op de mand van Bente en die is leeg. Nu ligt ze ook wel eens bij Florina in de mand, dus ik zeg tegen Sander, ligt Bente bij Florina?
Florina’s mand staat naast de bestuurders stoel, dus die kan ik niet zien, maar Sander wel.
Nee, die ligt hier niet en Sander concentreert zich weer op het drukke verkeer.
Soms ligt Bente ook wel achter de rolstoel of loopt even naar de waterbak. Dus ik roep: “Bente”, er verschijnt geen Bente. Nogmaals:- “Bente”- weer niets. Sander kijkt inmiddels ook steeds om, om te kijken of hij Bente ergens achterin de bus ziet, maar daar is ze niet. Dan maar rammelen met de zak brokjes, dat doet meestal wonderen, nog niets.
En dan de grote schrik, Bente zit blijkbaar niet in de bus!
Mijn hart klopt ondertussen als een razende, ik maan Sander direct de snelweg af te gaan zodra dit kan. Wat kan er gebeurd zijn? Is Bente, toen wij bezig waren met het roepen van Florina, toch weer naar buiten geglipt zonder dat wij dit zagen. Staat ze nu eenzaam in het bos, of grote schrik, is ze gaan lopen, en inmiddels al lang aangereden door de auto’s op de zeer drukke weg nabij het bosweggetje. Waar is Bente? Wat doet ze als ze echt is achtergelaten. Wat moeten wij doen, we zijn al ruim half uur weer op weg en heel eind van de plek verwijderd.
Wat gaat er op zo’n moment veel door je heen. Sander ziet ondertussen een afrit en probeert rustig te blijven. Zodra we van de snelweg af zijn, is er gelukkig een klein industrie terreintje alwaar we kunnen stoppen.
Wat moeten we nu, bang kijken we elkaar aan. We roepen nogmaals Bente, en dan nog een keer Bente en dan….
Dan kruipt er een hele slaperige Bente uit het hoekje tussen de zijdeur van de bus en mijn rolstoelwielen. Een plekje waar ze als pup soms lag, maar inmiddels is ze eigenlijk veel te groot om daar te gaan liggen.
Maar ze is er! Gewoon in de bus, waar ze hoort. Geen vermissing, geen verwondingen of nog erger. Wat zijn we opgelucht!
Ze lag waarschijnlijk zo diep te slapen, dat ze ons niet hoorde of wilde horen en wij kunnen dit plekje allebei niet zien als we rijden.
Pffff, we konden ons ook echt niet voorstellen dat ze niet in de bus zou zijn. Dat we het niet zouden zien dat ze weer uit de bus zou glippen, maar als je je hond nergens ziet en ze komt maar niet, dan ga je prakkiseren over allerlei scenario’s.
Wat waren we blij. Bente kreeg een brokje en droop weer af naar haar mand. Om daar weer verder te slapen. Ik keek tijdens het laatste stuk rijden naar de camping, elk kwartier naar haar mandje, zo blij dat ze er weer was. Al snel waren we bij de camper en kreeg Bente en Florina een dikke knuffel. Zoals elke dag!
Bente hielp die avond wel weer fantastisch met een aantal taken, maar dat was vast niet uit berouw, maar gewoon omdat ze een prima hulphond is. Daarover binnenkort meer!
Hebben jullie wel eens de schrik van je leven gehad en waardoor?
Hier probeert Bente zich al achter een boomstam te verstoppen, maar dat mislukt jammerlijk. Zich in de bus verstoppen daar heeft ze wel echt talent voor!
colorfullworldblog 