Waarom Florina zo’n bijzondere hond was….

Een blog over het bijzondere leven van Florina met veel foto’s!

Florina als pup 2005

Wij hebben al vele honden gehad en allemaal zijn of waren ze ons heel erg dierbaar. Maar soms heb je zo’n hond die nog wat boven het hond zijn uit stijgt en dat was nu zo typisch voor Florina.

Op 31 augustus 2005 overleed heel plotseling, onze destijds 2 jarige Golden Fiona. Op die dag werden er ook vele pups geboren bij een fokker in de Achterhoek, één daarvan zou onze Florina worden.

Foto bij fokker. Moeder van Florina met pups, een hiervan is Florina.

Het is altijd een schok als een jonge hond zo plotseling overlijdt, wij vonden het echter wel een mooi “toeval” dat Florina precies op die dag werd geboren en we besloten dan ook deze nieuwe pup, die ergens in oktober 2005 bij ons zou komen, Florina te noemen omdat we hier de letters van Fiona in konden ‘verweven’.

Fiona was een drukke en zeer zelfstandige hond. Ze had ons niet zo nodig. Het was dan ook best wel wat werk om de drukke Fiona goed naar ons te laten luisteren. Het leek mij dan ook niet zo erg als de volgende pup er een zou worden met iets minder temperament en iets meer will– to-please.

En die wens maakte Florina meer dan waar. Florina hoefde niet te leren om naast de rolstoel te lopen. Dat besloot ze zelf gewoon netjes te doen.

Florina is hier nog geen  1 jaar oud, ze liep altijd netjes naast mij.

Vanaf jongs af aan, liep ze naast de rolstoel zonder dat wij daar veel aandacht aan besteden. Ik had Florina zelden aan de riem, de riem was als het ware de rolstoel. Ze zat met haar neus vast geplakt aan mijn achterwiel. Ze bleef eigenlijk nooit achter en als dat heel zelden eens voorkwam was het voldoende 1x te roepen en ze stond alweer naast mij.

We hadden al snel door dat een bal helemaal fantastisch was en dus mocht ze met een bal in de bek lopen. Maar die bal, zo besloot Florina zelf, was iets wat alleen aan Petra werd afgegeven. Ze liep altijd met een bal in haar bek en zo ook naar iedereen toe om een aai te halen, maar liet de bal nooit los.

Florina met bal zomer 2016

Hoeveel mensen wel niet naar ons geroepen hebben: “ze wil spelen maar ze geeft de bal niet.”

Ook aan Sander werd de bal niet afgegeven. Bij mij legde ze haar bal netjes op mijn schoot en dan kon ik met haar spelen of aan iemand geven die wat verder kon gooien.

Spelen op de boot naar Amerika!

In winkels koos Florina er meestal voor om maar ergens te gaan liggen en netjes te wachten tot ik klaar was. Als ik verdwenen was, dan liep ze enkele meters, zorgde dat ik weer in zicht was en dan was het weer goed. In de tijd dat we in Amerika waren en we regelmatig een supergrote Wallmart bezochten, kwam het wel voor dat Florina aan de ene kant van de winkel lag in het grote brede gangpad en wij zo’n 40 meter verderop waren.

Dat was ook wel eens lastig want ze moest ook werken natuurlijk maar als je riep kwam ze meestal snel aangesneld. Het werken voor mij, deed ze rustig en kalm.

Ze was niet altijd heel snel en ze gaf sneller op dan nu bijvoorbeeld Bente doet. Bente gaat door, Florina moest je wel eens wat meer aanmoedigen.

Een ander grappig ding waren de geluiden die Florina produceerde. Als pup besloot ze te gaan piepen als ze moest plassen, heel handig.

Maar naast piepen produceerde ze allerlei geluiden en wij zeiden regelmatig: Florina je kunt niet leren praten of zingen, laat al dat oefenen nu maar zitten.

Lange tijd hadden we 3 honden. Hier zie je Isolde, Florina en Baras. Voorjaar 2006.

Ik had Florina als pup in de tijd dat ze graag in je handen bijten, een spel geleerd. Het spel – boksen noem ik het- bestaat uit dat ik met mijn handen wat tegen haar bek duw en in haar pootjes knijp en Florina ging dan in mijn handen zachtjes bijten en grommen. Dat leek soms heel heftig want Florina kon daar helemaal in op gaan. Als je niet beter wist dan zou je denken dat Florina echt heel kwaad was en je zo echt kon aanvallen. Maar het was een spel, voor de kenners ook te zien aan haar lichaamshouding. Met het woord “klaar” hield Florina onmiddellijk op en gaf een lik over mijn hand. Ook Bente leerde ik dit spel, maar die vind het lastig, die bijt een keer en beslist dan dat het zo genoeg is, en ze kan er (nog) niet echt in opgaan.

Met die o zo rustige Florina was het heel goed in boksen! Dat waren prachtige momenten.

Lekker op bed, botje eten of spelen met mij.

Florina was niet echt een held, zwemmen vond ze dan ook eng. Ze ging enkel met haar poten in het water. Als we haar bal in het water gooiden dan wachtte ze net zo lang tot onze Golden Retriever Isolde haar bal ging halen en stond ze precies op dat punt dat ze nog kon staan om de bal van Isolde over te nemen. Sander zwom wel eens in een meertje en trok haar mee aan haar riem, maar zodra ze los werd gelaten zwom ze linea recta terug naar de kant. Toen ze bijna 3 was vonden we het tijd om haar maar eens gewoon in een sloot te gooien en dit net zo lang te herhalen tot ze door kreeg dat ze prima kon zwemmen. Dat zwemmen leuk is en ja hoor, na die middag veel oefenen ging ze steeds vaker toch echt zwemmen. Meestal wel alleen op een bal op te halen, echt rondjes zwemmen voor haar plezier kwam alleen voor als het echt heel heet was.

Florina zwemt hier zelfs achter de golven, nadat ze tig keer was terug gedeinsd. Ze was hier 7 jaar en voor het eerst dat ze echt in zee zwom.

De reis met Florina door Amerika was ook heel bijzonder. En helemaal onze 2 x 7 daagse reis met een cruiseschip. Ze kon bij ons in de hut overnachten en ze had enkele deuren verder, bij de personeelstrappen, een eigen grote hondenbak voor haar behoefte. Na op de dag van inschepen uren en uren wachten, deed ze haar eerste plasje in de bak en zo zou ze dat elke keer netjes doen. Niet op het dek waar we best veel met haar waren maar altijd op haar eigen bak.

Op de cruiseboot 2012. Florina’s bak. 

Enkele keren dineerden we chique in het restaurant alwaar gepaste kleding vereist was, lees smoking- en natuurlijk ging Florina mee. Op een gegeven moment was voor ons een tafel gereserveerd pal naast een klein orkest. Er was ook een grote harp bij. We hadden Florina het commando, zoek een plekje geleerd. Dat betekende dat ze mocht gaan liggen waar ze wil als ze maar binnen enkele meters van ons ging liggen. Lag ze niet goed of te ver weg, dan zeiden wij “Florina closer “ en dan schoof Florina wat op.

Op de cruise, Florina had het prima naar haar zin.

Amerika, wat een geweldige tijd.

Op de cruise ging Florina eens precies voor die harp liggen. Een verkeerde beweging van Florina en het hele orkest zou daar last van hebben. Maar je wist gewoon, dat gaat goed. Het geluid van het orkest deerde haar niet.

Dat was wel anders geweest, want ze was als jonge hond wel erg bang voor harde geluiden. Maar naarmate ze ouder werd, kon ze geluiden steeds beter ‘handelen’. Enkel voor vuurwerk is ze altijd doodsbang geweest: piepen, trillen in ons willen kruipen. Daarom zochten we ook meestal een rustige plek op omstreeks oud en nieuw.

Ze had nog een angst en dat was voor wapperende voorwerpen, maar dat had een oorzaak. Als jonge hond kreeg ze namelijk de luifel van onze caravan op haar hoofd, toen het eens heel hard woei en de luifel dus ook heel veel heen en weer ging, ging het mis, de luifel brak af en Florina lag eronder. Tja dan is ergens onder liggen toch niet zo veilig meer.

Daarom koos Florina de jaren erna ervoor om niet meer onder welke luifel of wapperende vlag dan ook te gaan liggen. Ook onder een tafel oid was niet haar ding. Ze zocht de open ruimte meestal op. Maar hoe ouder ze werd, nam ook de angst voor wapperende zaken wel af. De laatste jaren lag ze wel als het zo uitkwam onder onze luifel.

En na vele prachtige jaren kwam het moment dat Florina niet meer fit genoeg was om te werken. Bente nam haar plaats in. En Florina ging dus met pensioen en dat hield in dat Florina ook een brokje kreeg als Bente beloond werd. Dan zeiden we: Florina hier is je pensioen!

Bente en Florina zomer 2016

Eerlijk is eerlijk Florina werd ook wat brommerig, ze blafte soms veel, ook omdat ze het niet altijd goed zag wat er aan de hand was. Honden die ze vroeger rustig benaderde werden steeds vaker afgesnauwd. Soms zo heftig dat ik er zelfs van schrok. Het ultieme luisteren werd ook wat minder, alleen die bal die bleef in haar bek om deze alleen los te laten op mijn schoot.

En zo hadden we een prachtige tijd met Florina die met weinig commando’s en veel gewone taal – kom even wat dichterbij/wacht hier maar even/doe dat maar niet- precies deed wat wij van haar wilden.

Florina was wel een beetje meer dan een gewone hond. En we missen haar dan ook ontzettend. Gelukkig zorgt Bente met haar vele capriolen ons ook veel plezier en  afleiding. Er zal ooit nog wel weer een hond bijkomen ;-).

Bente, mooiere kop, ander karakter dan Florina maar ons ook zeer dierbaar!